Een sneeuwmijmering

Deze week liep ik om half acht ’s morgens in natuurgebied Spaarnwoude. Het was nog rustig. Ik kwam alleen een echtpaar tegen dat camera’s droeg met reusachtige telelens. We knikten naar elkaar in een klein verbond.

Sneeuwplaatjes

Zíj waren extra vroeg opgestaan om ongerepte sneeuwplaatjes te kunnen schieten, ik wandelde omdat hardlopen er nu eenmaal niet in zat. Alles is adaptie, bedacht ik me zomaar. Een nieuwe situatie accepteren en daar het beste van maken.

Een paadje later ging de introspectie nog verder: aanpassen, waren wij Nederlanders daar niet ontzettend goed in?

Potverdrie, ik zag een verband.

Was de avondklok maandagavond niet eenvoudig voor drie weken verlengd? En ja, enkelen hadden even gereld, maar nu zagen de meeste in dat het een groter doel diende. En ja, het OV had problemen, maar de economie draaide door omdat we ons allang naar nieuwe werksituaties hadden ingericht.

Ik werd er enthousiast van

Of het nu gezond verstand was, of pragmatisme; we deden het als landje nog niet zo slecht! Het zou misschien ons handelsverleden zijn? Of de flexibele volksaard van een kleine natie in een grote wereld?

Nou ja, daar zou Herman Pleij meer van weten dan ik.

Anyway.

Tegen negenen was ik terug in mijn straat, de buurvrouw was al in een geanimeerd zoom-gesprek zag ik. Binnen maakte mijn vriendin zich op voor een Webinar over marketing in tijden van Corona.

Fluitend zette ik mijn schoenen onder de verwarming.
Ik had gewandeld door een leuk en lenig land.