Hoepeltje

Moi (nooit een stuk beginnen met ik ? )
tamelijk oncharmant bank hangend, vrijdagavond 23.20 uur, bijna bedtijd.

Ping.

Collega Annelies in de app met een link naar ErasmusMagazine.nl.

Interview met bestuurssocioloog Mark van Ostaijen, titel: Niet deeltijdprinsesjes, maar voltijdprinsjes zijn het echte probleem.

Hij heeft het over het bekende werkende-vrouwen-dilemma: als je voltijds werkt ben je slechte moeder, doe je niets met je studie ben je een schande voor onderwijssysteem. Oftewel: werken of niet werken dat is de norm en dames, ziet u zelf maar hoe u uw emancipatie vormgeeft.

Mooi gezegd, niets nieuws helaas.
Maar opeens zit ik rechtop, en wel hierom.

De auteur besluit met een fijn beeld: nog steeds tuigen de voltijdprinsen de mannelijke hoepel op, om vervolgens de vróuwen er door heen te laten springen.

Snap je?

Ik zíe dat hoepeltje voor me.

24/7 voor de company bezig zijn. Een leven waarin iets moois als schoolgaande kinderen niet bestaat. Aanpassen aan voorbije normen terwijl het juist organisáties zijn die zouden moeten meebewegen.

Mijn gedachten hollen nu verder.

Precíes, waarom zou ik niet om 15 uur op het schoolplein mogen staan en ’s avonds mijn werk afmaken? We weten toch dat parttime werken bewezen productiever is? En dat we er zo óók voor zorgen dat vrouwelijk talent niet verloren gaat?

Ik scroll nog een keer door het artikel.
Opeens weet ik het zeker, in Nederland gaan we werken aan een nieuwe act: waarin werk zoveel beter wordt als mensen (vrouwen én mannen) ook leven.

Verend de trap op met Mark van Ostaijens hoepeltje onder m’n arm, heerlijk geslapen.